“Als ik terugdenk hoe ik als jong kind in het jappenkamp Tjideng zat, komt alles weer boven. Zoals de kampcommandant, een hele nare man. Hij schreeuwde, sloeg en hij gaf ons soms geen eten.” Dit was het eerste wat mijn buurvrouw Marijke vertelde tijdens ons interview.

Marijke is 88 jaar. Meer dan twee uur heb ik vol aandacht naar haar verhalen geluisterd. Ondanks een verstoorde kindertijd is ze gewoon doorgegaan met haar leven. Daar heb ik veel respect voor. In februari 1946 was Indonesië niet meer veilig voor haar familie en keerde ze terug naar Nederland. Ondanks het moeilijke verleden, praatten ze er thuis nooit over. “Maar onze bijzondere familieband zal ik nooit vergeten.”

Lege bucketlist
In 1987 verhuisde ze met haar gezin naar Utrecht-Oost. Ze werd vertaalster Spaans en werkte tot haar 75ste voor de rechtbank. Haar bucketlist is nu leeg, vertelt ze me. “Ik ben wel klaar met bereiken”. Wél blijven talen haar passie. Italiaans en Spaans wil ze nog bijspijkeren. “En als ik op vakantie ben, probeer ik altijd iets van de taal te leren.”

Durf te willen
Tot slot vertelt ze dat Oost een prachtige plek is om te wonen. “We voelen ons hier erg thuis. Zolang ik elke dag in mijn tuintje kan werken, blijf ik hier graag.” En heeft ze nog tips voor jonge buurtgenoten, zoals ik? “Durf te willen weten en durf om hulp te vragen!”

Wil jij ook zoals Aimee Haas een oudere buurtgenoot interviewen? Laat ons weten via redactie@oostkrant.com