De sneltram rijdt inmiddels tussen station en Uithof, maar is het kruispunt Platolaan / Laan vd Wetenschap wel veilig voor de duizenden overstekende fietsers waaronder veel jeugd richting sportclubs en zwembad? Bewoners hebben zorgen en lieten dat in december met een protestactie luid en duidelijk weten. Volgens de wethouder is het kruispunt veilig. Wel wil ze de fietsstroom deels omleiden via de Cicerolaan (dus vlak voor het kruispunt linksaf). Dit is tegen de zin van bewoners, die de wethouder daarom vragen om een bredere oplossing te vinden die de enorme en almaar groeiende fietsstroom richting Uithof meer spreidt in en rond de woonwijk Rijnsweerd.
Twee handen die de hoek van een gebouw omvatten aan de Abstederdijk. Planten verdekken het beeld, waardoor het nauwelijks opvalt. Er staat een jaargetal bij: 1988. Het is gemaakt door beeldhouwer Joop Wouters in opdracht van de gemeente. Boven de handen staat Basta: Basisprogramma voor de Stadsvernieuwing Abstede. De hoeksteen symboliseert de succesvolle samenwerking tussen buurt en gemeente in de jaren 80 om de buurt te renoveren en niet te slopen, zodat bewoners in hun geliefde buurtje konden blijven. Joop Wouters ‘sprak’ uit eigen ervaring: hij woonde en werkte zelf aan de Abstederdijk.
Overigens stond op deze plek eerder een 16de eeuwse boerderij van de familie Jongerius die in 1973 afbrandde. In 1986/1987 verrezen hier – in het kader van het Stadsvernieuwingsplan Abstede – twee woningblokken die het silhouet hebben van de oude boerderij.
Het gedicht op de gevel van de Kovelaarstraat 7 is een korte versie van het gedicht ‘Straat’ van stadsdichter én bewonerHanneke van Eijken. Het gedicht verscheen in haar debuutbundel Papieren Veulens (2013). De bajes verwijst naar de oude gevangenis en het voormalige Pieter Baancentrum, de begraafplaatsen zijn Kovelswade en Soestbergen. Daarom wordt dit stukje Oost ook wel het Luie End genoemd: ‘Aan de ene kant lègge ze, aan de andere kant zitten ze’. De genoemde blekerij is het pand van stoomwasserij Aurora die in 2008 sloot en nu studenten huisvest.
Ingesloten tussen de bajes en de stilte van twee begraafplaatsen ligt een straat zo klein dat hij in je hand past je kunt je andere hand er voorzichtig overheen vouwen
je kunt hier verwachten dat blekerijen lakens laten drogen op het veld dat er ineens licht brandt in de oude bakkerswoning je in de tuin en hoefijzer vindt
Op de zijwanden van het gangetje dat onder de huizen aan de Homeruslaan richting het oude badhuis loopt, zijn een aantal vrolijke dieren en de Nobelprijswinnaars Obama en Mandela geschilderd. Een opmerkelijke mix van beestenboel en vredestichters!
Veel graffiti Marion Hueting die al 30 jaar boven het tunneltje woont, onthult het mysterie. “Die dubbele onderdoorgang was jarenlang een smerige en onveilige passage vol graffiti, zwervers en gespuis. ‘Klein Hoog Catherijne’ noemden we het. Een getto. Ik vroeg eigenaar Mitros: zet er ‘ns een leuk plaatje op. Na drie jaar zeuren kwam er een kunstenaar die een olifantje en paardje schilderde. Op één wand, voor de andere drie muren was geen geld.”
Hondje Cudy Ze besloot het zelf af te maken. “Ik had nog nooit geschilderd, maar ik dacht: zulke beestjes verven kan ik ook. En dan maak ik er een monumentje van voor mijn pas overleden hondje Cudy. Dat speelde graag in het erachter gelegen Zonnehof. Ik heb een plaatje van een goed gelijkend hondje gedownload, bij de copyshop uitvergroot en thuis uitgeknipt tot sjabloon. Na vier dagen hard werken stond het hondje op de muur!”
Minder overlast De creatieve uitspatting van Marion trok veel bekijks. “Buurtgenoten kwamen langs om me aan te moedigen, met hapjes en drank erbij. Gezellig! Een kunstschilder raakte via-via betrokken en heeft Obama en Mandela erbij getekend. Vrede in Oost! En heel bijzonder (of normaal): tot nu toe geen graffiti en overlast meer. Daarom is ook de wijkagent enthousiast.”
Dit verhaal stond in de Oostkrant december 2017 Locatie: Zonnehof
De kleine buurtwinkel met het grote assortiment is niet meer. Familiezaak De Kroon aan de Jan van Scorelstraat sluit haar deuren. Menig journalist besteedde al aandacht aan één van de laatste buurtsupers in de stad. Favoriete anekdote was het mandje waarin baby Henk de Kroon tussen de koopwaar van zijn ouders lag te slapen.
Kroonredes Henk de Kroon is een winkelier met een mening. Zo printte hij op kassabonnen bespiegelingen en spreuken. “Die haakten en hakten in op de waan van de dag. Met leuke woordspelingen.” En ja, hij is wel eens door een boze advocaat gesommeerd een tekst te verwijderen. “Van een kassabonnetje…” Jarenlang krijtte hij op de derde dinsdag van september zijn Kroonrede op een schoolbord aan de buitenmuur. Menig voorbijganger bleef glimlachend staan. Bij De Kroon deed je geen boodschappen, je kreeg ze.
Geen formule In de loop der jaren bezochten talloze media De Kroon. Man bijt Hond, landelijke kwaliteitskranten, de plaatselijk nieuwsbode, iedereen was nieuwsgierig naar dit Gallische dorpje dat niet wilde buigen voor de supermarktreuzen. Ingrediënten van de toverdrank? Goede koopwaar en persoonlijke aandacht. Niet als verkoopformule, maar gewoon, omdat je daar plezier aan beleeft. Vooral het thuisbezorgen van producten bij oudere aan huis gebonden klanten gaf De Kroon veel voldoening. “Je bent een van de weinigen die nog bij hen binnenkomt.”
Arbeidsethos “Van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan,” zegt De Kroon als hem gevraagd wordt naar de vele uren die hij en zijn vrouw Karin in de winkel draaiden. Dat heeft hij niet van vreemden. Zijn vader was AH-filiaalhouder in Amsterdam en Haarlem, zijn moeder kindermeisje bij de familie Heijn. Als dat nodig was, vulde ze ’s avonds in de winkel van haar man de vakken bij. Zonder vergoeding. “Tja, als jullie zo hard werken,” zei een vriend, “dan kan je beter je eigen winkel beginnen.” De rest is geschiedenis.
